NANG UMIBIG si DARNA
Noon, nang si Narda pa lang ako,
Simple lang ang buhay.
Walang malubhang pinagkakaabalahan
At nagpapabalisa ng isipan.
Kay daling hanapan ng lunas,
Kung may suliranin man.
Ngunit nang natuklasan ko at
Nilunok ang mahiwagang bato
Nagbukas ito sa akin sa bagong mundo
Masalimuot, magulo
Darna!!!
Si Darna ay puno ng lakas sa pagharap sa anumang kalamidad.
Winawaksi, mga masasamang-loob
Ipinagtatanggol, mga naaapi at naaapakan.
Laging wagi sa anumang digmaan!
Ngunit bakit hirap niyang labanan
Pagsugat sa kanyang puso at damdamin
Pagsangga sa mga dagok
Dala ng nakakubling pag-irog.
Sa harap ng pagsusumamo ng tinatangi,
Hindi siya makapag-isip nang husto
Sa likod ng kilig at saya,
May nagtatagong mga luha pala.
Ayoko na yatang maging Darna.
Ayoko na ng mga pangamba!
Ayoko na ng kaba na bumabalot sa aking dibdib
Dahil sa paglimot sa mga pagkilos na matuwid.
Ayoko nang manghula sa tunay na nararamdaman
Ng inaakalang kasama sa paglalayag na ito.
Ayoko nang magduda kung ang pag-ibig n’ya sa akin
Ay walang bahid at lubos na totoo.
Ding, iluluwa ko na ba ang bato?
Comments
Post a Comment